Τι αποκομίσαμε από το TEDx Larissa 2024 |Part 2

Συνέχεια από το Πρώτο μέρος…

“Να αγαπάς την ευθύνη…”

Με αυτή τη φράση του Καζαντζάκη έκλεισε η ομιλία της Μαρίας Τερέζας Μπάουμ, προσαρμοσμένη όμως για εκπαιδευτικούς, αφού ως ιδρύτρια ενός σχολείου πρωτοβάθμιας, μας μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να ακούμε τα παιδιά! Οι παιδικές μας αναμνήσεις και εμπειρίες, καθορίζουν όλη μας τη ζωή άλλωστε λένε…όπως επιβεβαίωσε και ο Κ.Βαλλιάνος. Ως εκπαιδευτική κοινότητα, δεν είναι μόνη μας δουλειά η μάθηση, αλλά και η παροχή ενός περιβάλλοντος ασφάλειας. Αλώστε, για να μάθει εύκολα ένα παιδί, απαιτείται μία συναισθηματική ασφάλεια και ηρεμία. Δεν είμαστε απλά ένας μεταφορέας γνώσεων.

Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα. Ακόμα και αν το μάθημα που κάνουμε δεν είναι και τόσο καλό ή αποδοτικό, αν το συνδυάσουμε με αγάπη προς τα παιδιά, τότε θα πάνε σπίτι με μεγαλύτερα “εφόδια” κάθε μέρα. Διαφώνησα εν μέρει σε κάτι που ειπώθηκε ότι πρέπει αν δείχνουμε σε κάθε παιδί ότι είναι μοναδικό…

Ωστόσο (όπως θα πει αργότερα χρονικά και η κυρία Φωτεινάκη), ας μην εξαντλούμε όλη μας την φροντίδα μόνο στους μαθητές. Πρέπει να κρατάμε λίγη αγάπη και για τον εαυτό μας.

Οι σημερινοί θήτες, ήταν κάποτε μαθητές/ριες κάποιου. Πως νιώθουν άραγε οι εκπαιδευτικοί όταν βλέπουν έναν παλιό μαθητή τους, να γίνεται για παράδειγμα, συζηγοκτόνος, ξέροντας πιθανώς ότι φέρουν ένα μερίδιο ευθύνης? Όχι, δεν έχουν καθολικό μερίδιο, αλλά πρέπει να συνδράμουν όλοι οι δάσκαλοι σε όσα παιδιά μας έχουν ανάγκη. Όχι, δεν μας έχουν όλα τα παιδιά ανάγκη, ευτυχώς. Αλλά παιδιά μας έχουν λίγο ανάγκη, και δυστυχώς, κάποια παιδιά μας έχουν πολύ! Έστω όταν θέλουν απλώς να μιλήσουν, ή να κλάψουν άφοβα. Το κλάμα άλλωστε δεν είναι πάντα κακό. Κάποιες φορές το επιδιώκουμε (π.χ. κατά τη διάρκεια του τοκετού, όπως θα πει αργότερα ο κύριος Περιστέρης).

Αν θέλουμε να εξαλείψουμε τη βία στις μελλοντικές γενιές ενηλίκων, πρέπει από τώρα στις γενιές των μικρών μαθητών να τους δείχνουμε, πως πάντα υπάρχει ένα αυτί να τους ακούσει, είτε εντός του  σπιτιού είτε εντός του σχολείου (ειδικά αν στο σπίτι υπάρχει κακοποίηση). Και πολλές φορές δε μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται μέσα στο κάθε σπίτι, γιατί τα ίδια τα παιδιά υπό περιπτώσεις, τα μεταφέρουν προς του δασκάλους, μέσα από φίλτρα, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν όλη την αλήθεια. 

Όταν κλείνετε τα μάτια και σκέφτεστε τη λέξη “σχολείο”, έχετε ευχάριστες ή δυσάρεστες αναμνήσεις. Σας προκαλούνται θετικά ή αρνητικά συναισθήματα άραγε?

Υπάρχουν νόμοι για την έμφυλη βία. Υπάρχει όμως και απουσία πλαισίου

Σε ένα βαρύ, αλλά (δυστυχώς)  ακόμα αναγκαίο session, η Ολυμπία Γαϊτανίδη αναρωτιέται “γιατί ο Νομοθέτης είναι γένους αρσενικού”? Και με αυτό ως εισαγωγή, έθιξε το θέμα της ανισότητας των φύλων (την διαφορά της τυπικής και της ουσιαστικής ισότητας). Και το πόσο σημαντικό είναι αυτή η ομοφοβία να εκλείπει από τις νεαρές ηλικίες, και να ενταχθεί η κουλτούρα για μη διακρίσεις λόγω φύλου, στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών. Οι νόμοι από μόνοι τους δεν επαρκούν αν δεν εφαρμόζονται, και αν δεν υπάρχουν υπάρχουν αρμόδια όργανα, και αν δεν εφαρμόζεται πλαίσιο προστασίας. 

Υπάρχουν πολλά ήδη βίας, και όλοι έχουμε υπάρξει θήτες (άθελα μας) και θύματα, και συνεχώς τα κανονικοποιούμε. Ο δικαστικός μηχανισμός αντικατοπτρίζει την κοινωνία, και τα στερεότυπα της. 

“Ζούμε σε έναν κόσμο φαντασίας, δημιουργημένης από όλους εμάς”

Ο Βασίλης Ξενοφώντος αποκάλεσε την γενιά των 40+-, ως αμφίβια. Θα είναι η τελευταία γενιά, που θα έχει ζήσει τον κόσμο, χωρίς την αίσθηση της αμεσότητας και της εύκολης συνδεσιμότητας (οι boomers, καταλαβαίνουν τι εννοούμε).

(Σ.σ. μου θύμισε έναν άλλο χαρακτηρισμό, ως ψηφιακούς ιθαγενείς, μιας και η γενιά μας, δεν γεννήθηκε στη τωρινή ψηφιακή εποχή, αλλά ταξίδεψε προς αυτή και την κατοίκησε, σε αντίθεση με νεότερες γενιές που γεννήθηκαν σε αυτή”).

Ο Τρόπος που βλέπουμε πολλά πράγματα και βιώνουμε στη καθημερινότητα μας, εξαρτάται από τον τρόπου που κάποιοι άλλοι βλέπουν και βιώνουν τα πράγματα, και πολλές φορές σχεδιάζουν αντικείμενα και διεπιφάνειες. Πως θα παρακολουθούσαμε άραγε το Tedx , αν κάποιος δεν είχε σχεδιάσει τις καρέκλες, και υπήρχαν για παράδειγμα, μόνο αιώρες?

Τα αντικείμενα, κατευθύνουν τη συμπεριφορά μας. Αν το σκεφτούμε καλά, ζούμε σε έναν κόσμο που αποτελείται από αντικείμενα, που πριν κατασκευαστούν, υπήρξαν στη φαντασία κάποιου. Μπορεί κάτι που χρησιμοποιούμε στη ρουτίνα μας, να είναι προϊόν ενός παιδικού ονείρου κάποιου. Και αφού πλέον όλοι μπορούμε να σχεδιάσουμε εύκολα κάποια αντικείμενα και προϊόντα πολιτισμικού κεφαλαίου, τι θα θέλαμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά μας? Τα προϊόντα που κατασκευάζουμε σήμερα, επηρεάζουν τους πολιτισμούς του μέλλοντος. Και τελικά, ίσως “η κόλαση να μην είναι οι άλλοι”, αλλά να είμαστε εμείς, περίκλειστοι που αδυνατούμε να ανοιχτούμε στους άλλους…

Συνεχίζεται δεύτερο μέρος…