Τι αποκομίσαμε από το TEDx Larissa 2024 |Part 1

Στις 19 Μαΐου 24, στη Δημοτική Πινακοθήκη Λάρισας, ενδιαφέρουσες προσωπικότητες από όλη τη χώρα, με ουσιώδεις ιστορίες, από ποικίλα επιστημονικά αντικείμενα συγκεντρώθηκαν και αφηγήθηκαν στους παρευρισκόμενους του Tedx Larissa, πως θεωρούν ότι το wabi sabi, συναντάται στη καθημερινότητα μας, και πόσο όμορφες είναι τελικά οι ατέλειες…

Ακολουθούν ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ απόψεις, για τα μηνύματα που έλαβα μέσω των προσωπικών μου φίλτρων/παραστάσεων, εμπειριών και αναφορών, και όχι πιστή αναπαραγωγή όσων ειπώθηκαν. Δεν παραθέτω με τη σειρά που εμφανίστηκαν οι ομιλητές, γιατί βρήκα διαφορετικά σημεία σύνδεσης από την κάθε ομιλία προς τις άλλες.

Mέχρι να δημοσιευθούν οι ομιλίες στο youtube, μπορείτε να διαβάσετε κάποια από αυτά που ειπώθηκαν σε αυτό το “συμπόσιο λέξεων”, που μας έδωσε πολύ τροφή για σκέψη και συζήτηση? 

Οσο μεγαλώνουμε, η αίσθηση του καινούριου, δεν μας συγκλονίζει τόσο πολύ.

Ο Κωνσταντίνος Βαλιάνος ήταν (πολύ) μικρό παιδί, όταν δοκίμασε (με συνοδεία του παππού του) για πρώτη φορά καφέ! Μας μίλησε για τον καφέ ως καταναλωτική συνήθεια, και για τις προκλήσεις που έχει κάποιος που εξειδικεύεται ως γευσιγνώστης καφέ. Έθιξε το φαινόμενο, των πολύ δυνατών συναισθημάτων και αισθήσεων, όταν είναι πρώιμες.
(Σ.σ.: Μου θύμισε λίγο το πρόσφατο εφέ, που έβαλε ο Λάνθιμος, στο poor things, που όσο μεγαλώνει η πρωταγωνίστρια, τόσο πιο ξεθωριασμένη παλέτα χρησιμοποιεί στο παρασκήνιο, σε αντίθεση με τα έντονα παστέλ χρώματα της “παιδικής” της ηλικίας.)

(Σ.σ. Αργότερα, σε μία συζήτηση, μας έλυσε μία απορία που είχα για χρόνια. Ποιος είναι αυτός που με με μία καινοτομία, καθόρισε τόσο πολύ την κουλτούρα μας, ακόμα και μέρος της εθνικής οικονομίας, “ανακαλύπτοντας” τον freddo espresso?). 

Οσο είμαστε μικροί, η λίστα με τις προηγούμενες αισθήσεις (γεύσεις, μυρωδιές κλπ) είναι κενή, και κάθε νέα, χαράσσεται πολύ έντονα. Ειδικότερα, όσο η σύγχρονη κοινωνία μας παρέχει την ασφάλεια του να μη τρώμε/μυρίζουμε/αγγίζουμε τοξικές, δηλητηριώδεις και επικίνδυνες ουσίες (όσο οι πρωτόγονοι τουλάχιστον), έχουν αδρανήσει οι αισθήσεις μας, σε συνδυασμό με τις σύγχρονες συνθήκες (πχ τρώμε έχοντας την προσοχή μας σε μία οθόνη κλπ). 

(Σ.σ: Εσείς ξέρατε ότι υπάρχει βαθμολογία για τις καλύτερες μυρωδιές?)

Κατέληξε, πως θα πρέπει όταν την επόμενη φορά φτιάξουμε ένα γεύμα, ή ένα ρόφημα, να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο, απολαμβάνοντας τη στιγμή, και ενισχύοντας την αρωματική και γευστική εμπειρία, με σκοπό να μάθουμε τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και το τι αρέσει στους γύρω μας, ανακαλώντας ακόμα και παιδικές μας αναμνήσεις.

Η λύση στα προβλήματα μας, κρύβεται στο τρόπο που θα συμπεριφερθούμε στους εαυτούς μας

Την παιδική μας ηλικία, την κουβαλάμε όσο ωριμάζουμε, (κάτι που αναφέρεται και στην ομιλία της Δ.Ξουράφη, άλλωστε για αυτό έχουμε την ανάγκη να παρακολουθούμε “παιδικές” σειρές)  και είναι μέρος της οντότητας μας. Η Φρόσω Φωτεινάκη, μίλησε για το πόσο σημαντικό είναι να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν ένα μικρό παιδί (που χρειάζεται εμάς ως γονιό που μας αξίζει). Το παιδί αυτό θα πρέπει να το φροντίζουμε, εμπιστευόμαστε και ενθαρρύνουμε! Τα συναισθήματα μας (που ίσως πηγάζουν δεκαετίες πριν), είναι αυτά που είτε μας θέτουν εμπόδια (ενοχές, άγχος, φόβος) , είτε μας δίνουν κίνητρα. Θέστε σωστά όρια, έγκαιρα. Μην φοβάστε να ζητάτε βοήθεια. Όπως οι δρομείς, κοιτάτε μόνο μπροστά. Μην σας νοιάζει τι γίνεται πίσω σας, και μην παίρνετε το βλέμμα σας από τον τελικό στόχο.

Δεν χρειάζεται να πέφτετε στα λάθη των γονιών σας. Μην συγκρίνετε όσα κάνετε εσείς, με όσα κατάφεραν οι άλλοι (αδέρφια, ξαδέρφια, συνάδελφοι κλπ). Η σύγκριση, πάντα καταλήγει να μας δείχνει “λίγους”. Επίσης, αν δε το κάνετε ήδη, μιλήστε στον εαυτό σας! Και φροντίστε να του μιλάτε με αγάπη! Επιβραβεύστε τον, έστω και για μικρά επιτεύγματα! Όπως θα κάνατε σε ένα μικρό παιδί.

Αν δεν είστε εσείς η προτεραιότητα σας, συνεπώς δε θα φροντίσετε τον εαυτό σας, και δε θα βρείτε κάποιον άλλο να σας φροντίσει. Το παράπονο για τον άλλο, καταλήγει να είναι παράπονο για εσάς τους ίδιους. Και τέλος, αναρωτηθείτε….Ως γονιός του εαυτού σας, πως βλέπετε τις σχέσεις σας? Είστε περήφανοι για αυτές?

“στη Λάρισα, καταλαβαίνετε καλύτερα τι τραγουδάει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου…”

Σε ένα performance κωμωδίας, η Δήμητρα Νικητέα, μας έκανε να γελάσουμε τρίβοντας μας στα μούτρα, τις καταστάσεις της ελληνικής καθημερινότητας…και επιβεβαίωσε το συχνό φαινόμενο κατά το οποίο οι άνθρωποι που μας κάνουν να γελάμε, έχουν διαγνωσθεί με κατάθλιψη. Ένα πρώτο βήμα για να βγούμε από αυτήν είναι η αποδοχή του εαυτού μας. Ίσως και το reparenting που αναφέρθηκε πριν….
Ένα δεύτερο βήμα, είναι ο αυτοσαρκασμός.

“Οι άνθρωποι με ειδικές ικανότητες, δεν πετάνε laser από τα μάτια…”

Γράψτε μία έκθεση, και περιγράψτε τη μαμά σας….(λογικά θα την εκθειάσετε. Υπάρχει περίπτωση να την χαρακτηρίσετε ως “χοντρή”?). Αντιθέτως, τα μικρά παιδιά όταν περιγράφουν γραπτώς ή εικαστικώς, τους γονείς τους, ακούγονται/φαίνονται σαν ‘τερατάκια’? Γιατί? Επειδή,  “δεν υπάρχουν ένοχα μυαλά. Υπάρχουν ένοχες λέξεις…” Οι λέξεις, δεν έχουν υπόσταση αν δεν τις προσδώσει η κοινωνία ένα θετικό η αρνητικό νόημα. 

Η Κατερίνα Ζιάκα, μίλησε για την αναπηρία, και το συνδύασε με το wabi sabi, και αποσαφήνισε κάποιους όρους που δεν είναι δόκιμοι, και δεν πρέπει να τους χρησιμοποιούμε, και για άλλους, που δε θα έπρεπε να φοβόμαστε να εκστομίσουμε. Το κάνουμε από λύπηση? Και αν ναι, μήπως τελικά το αποτέλεσμα είναι η ακόμα μεγαλύτερη περιθωριοποίηση? Μήπως τελικά κάποιο άτομο με ειδικές ικανότητες, μπορεί όντως να πετάει, και για αυτό δε χρειάζεται να σεβόμαστε τις μπάρες για αμαξίδια* και τις κλείνουμε με τραπεζάκια από καφετέριες, και παρανόμως σταθμευμένα οχήματα?

Τα social media, έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στην ενοχοποίηση κάποιων λέξεων, αλλά και γενικότερα στην αποστροφή προς τις ατέλειες, που στο τέλος, αυτές είναι και το όμορφο κομμάτι της οντότητας μας. Μία μουτζούρα σε έναν πίνακα, είναι αυτό που κεντρίζει το ενδιαφέρον, και τον διαφοροποιεί.

Για την ενοχοποίηση κάποιων λέξεων ειδικά σχετιζόμενων με άτομα που έχουν σωματικές βλάβες, μιλάνε και οι cool crips.

Συνεχίζεται στο δεύτερο μέρος…